Wednesday, December 20, 2006

मी एकटी एकाकी भावशून्य झाले होते
भावनांचा झाला गुंता गुंत्यात अडकले होते

अदृष्य विकलतेने मती गुंग होत होती
जाणीवाही बोथट झाल्या अस्पृश्य वंचने पोटी

चेतनांचे जागृत गाव निद्रिस्त जाहले होते
सुखस्वप्नांच्या चांदण्याला ग्रहण बधिरतेचे होते

नि:शब्द निस्तब्ध अशी काय अवस्था झाली
डोळ्यात अश्रु एकाकी एकटेच डोलत होते...

Monday, December 11, 2006

दिवस रातिंच्या विरहानंतर
तुज भेटीचा योग घडे
भिरभिर डोळे उरात धडधड
मिलनास मी आतुरले

उत्कंठित मन लाज लाजरे
दृष्टभेट ही हळुच चुकवे
पुन: भेटण्या उत्सुकले
मिलनास मी आतुरले

तव स्पर्शाची ओढ लागता
कोमल तनुला कंप सुटे
नखशिखांत मी मोहरले रे
मिलनास मी आतुरले!

Friday, December 08, 2006

संपता संपेना भय इथले अनामिक
कोळियाने विणले जाळे परि घट्ट किती ही विण

एक स्वच्छंदी पाखरू मौजेत उडे बागडे
अवचित दिसता रेशिम मोहात पडे बापडे

मऊसुत रेशिमावर पडे सूर्यकिरण अलवारं
पाखरास केले काबीज चमके सप्तरंगी ऊनं

त्या रंगीत रेशिमलडीस मोहुन पाखरू गेले
शिरताच रेशिमात त्यासी हे उलगडले

मार्ग आत शिरण्याचा असे इंद्रधनु मृगजळ
सुटकेचा मार्गच नाही केले कितीही यत्न

कोळियाने विणले जाळे पाखरू भुलुनी फसले
आकांत ऐकण्या त्याचा एकांती कोण असे?

संपता संपेना भय इथले अनामिक
कोळियाने विणले जाळे परि घट्ट किती ही विण
परि घट्ट किती ही विण!!

Hmmm... परत तोच प्रश्न... हे असे का होते?

आपल्या अवतीभवती असणारी, ज्यांना आपण आपली म्हणतो अशी 'आपली' माणसं. परिस्थिती, काळ, वेळ, माणसं अनुरूप नसता हक्काने आपल्यावर हक्क गाजवणारी माणसं. विश्वासाने खांद्यावर डोकं ठेवून रडणारी माणसं. आपणही त्यांना तत्परतेने खांदा पुरवतो. आपल्याला जमेल तसे, जमेल त्या पद्धतीने त्यांची समजुत घालतो. नवी दिशा दाखवण्याचा प्रयत्न करतो. नवे जीवन, नव्या मार्गाने जगण्याची उमेद निर्माण करण्याचा प्रयत्न करतो.अशा वेळेस बहुतांशी डोक्यात त्यांचाच विचार असतो की अरे असे केले तर त्याल बरे वाटेल, हे त्याला आवडते, हे त्याल रूचणार, अमुक तमुक केले तर त्याचा mood चांगला होतो इ.इ. अगदी बारीक सारीक बाबतीत ज्यांचा विचार केला जातो, अशी ही आपली माणसं

पण...

कालान्वये परिस्थिती, वेळ, माणसं बदलतात. favourable होऊ शकतात / होतात. तेव्हा ह्या आपल्या माणसांजवळ आपल्यासाठी वेळ नसतो. एकाएकी ते कामात व्यस्त होतात. आधिच्या परिस्थितीतही ते व्यस्त असतातच पण तेव्हा त्यांना सहवासाची गरज असते. नंतर नसते असे नाही पण बहुतेक तिव्रता कमी होते.त्यांना आता आधारासाठी खांद्याची गरज नसते. नवी दिशा स्वत: शोधण्याचे बळ त्यांच्यात आलेले असते. अशा वेळेला आपल्याकडे कळत नकळत दुर्लक्ष होते. पण नेमक्या ह्याच वेळेस त्यांनी आपल्या जवळ असावे असे मला वाटते. शरीराने नाही तर मनाने. मला आजही हात समोर करावासा वाटतो पण अश्रु पुसायला, मदतील नाही तर, पाठीवर कौतुकाची थाप मारायला, आजही खांदा पुरवावासा वाटतो पण त्यांनी रडावे म्हणुन नाही तर श्रांत मनाला विसावा देण्यासाठी. त्यांच्या दु:खात सहभागी झाल्यामुळे त्यांचे सुखाचे दिवस मलाही अनुभवावेसे वाटतात. त्यांच्या आनंदात सहभागी होण्यासाठी माझेही मन आतुर असते.पण जे वाटते ते प्रत्यक्षात होतेच असे नाही.
शेवटी ह्या अंतरीच्याच कळा...

खरचं असे का होते?

Sunday, December 03, 2006

तुझ्याविना काढलेले दिवस
अन् राती

माझं तुझ्यावर प्रेम आहे
ह्याचीच देतात पावती

डोक्यात आहे अभ्यास
आणि ह्रुदयात तुझी आठवण

डोळ्यांखाली फिरतोय Corporate Law
आणि मनाला आलयं उधाण

की आता थोडेच दिवसात
तू येणार आहेस ...

अंतरी आजही तुझी याद आहे
डोळ्यांत अश्रु तुझी वाट पाहे

करी मंत्रमुग्ध तो पतंग मनाला
मनही प्रेमज्योतीत मिसळून पाहे

मोराचा केका ठाव घेई जिवाचा
जिवलगास माझ्या हे का न कळावे

अशी साद माझी का मनीतच विरावी
विराणीस प्रतिसाद देउन पाहे

थांब रे चकोरा नको व्याकूळ होऊ
सांत्वनास मेघ हे बरसणार आहे

;;