Wednesday, October 03, 2007

जाणीव

टायची गाठ सैल करत आनंदने सोफ्यावर अंग टाकले आणि अनिता ने आणलेला पाण्याचा ग्लास तोंडाला लावला... आजही तो दमला होता आणि आजही त्याला घरी यायला उशीर झाला होता. अनिताला काही हे नवे नव्हते. सारखे येणारे foreign delegations, त्यांच्याशी होणारया meetings, contracts, कंपनीत सांभाळावी लागणारी वरिष्ठांची मर्जी, ह्यातच आनंदचा दिवस रात्र एक व्हायचा. हे सारे अनिता जाणुन होती...

तेव्हढ्यात अमेयचा रडण्याचा आवाज आला आणि अनिता भानावर आली. अमेयला गेले दोन दिवस बरं नव्हतं त्यामुळे त्याची सारखी किरकिर सुरु होती. ती लगेच त्याला शांत करायला गेली कारण आता आनंदला घरी आल्यावर peace of mind हवा असतो हे तिला माहिती होतं. अमेयच्या रडण्याने त्याची अजुन चिडचिड झाली असती... तिला पुढे स्वयंपाकघरातलं काम सुद्धा दिसत होतं.

अनिता सुद्धा आनंद प्रमाणेच उच्चशिक्षित होती. पण अमेयच्या जन्मानंतर तिने काही वर्षे नोकरी सोडुन अमेय कडे लक्ष देण्याचा निर्णय घेतला... त्याच सुमारास आनंदला कंपनीत बढती मिळाली पण बढती बरोबरच त्याच्यावरची जबाबदारी देखिल वाढली... त्यामुळे आनंदला आता अनिता आणि अमेय साठी वेळ काढणे कठीण व्हायला लागले होते...

जेवणं आटोपली आणि मागचं आवरुन अनिता आपल्या खोलित आली... अपेक्षेप्रमाणे आनंद laptop वर काम करत होता... आज अनिता खुपच वैतागली होती तिला पण वाटायचं की आपण आनंद बरोबर चार घटका बोलावं रोजच्या आयुष्यातलं काही बाही बारिक सारीक share करावं पण आनंदला वेळच नसायचा... शेवटी अनिता कंटाळली आणि डोळ्यांवर आडवा हात ठेवुन झोपी गेली...


Laptop
वर काम संपत आल्यावर आनंदने नेहेमीप्रमाणे mails check करायला सुरुवात केली... त्याची दुसरया दिवशीची foreign delegation सोबत असणारी meeting अचानक रद्द झाली होती. त्यामुळे त्याला दुपारनंतर चा वेळ मोकळाच होता. खुप दिवसांनी त्याला असा वेळ मिळणार होता. आणि त्याला एकदम लक्षात आले की किती दिवस त्याने अनिताशी मनसोक्त गप्पा मारल्या नव्हत्या... अमेयला प्रेमाने जवळ घेतले नव्हते की त्याच्याशी खेळला नव्हता... त्या तिघांनी एकत्र असा वेळच घालवला नव्हता. घरचं, बाहेरचं आणि अमेयचं करताना अनिताची होणारी तारांबळ त्याने पाहिली होती. आता झोपेतही तिचा चेहरा त्याला ओढलेला आणि थकलेला दिसत होता. आनंदला फारच अपराधी वाटू लागलं. त्याने मग ठरवलच की काही झालं तरिही आता उद्यापासुन चार दिवस रजा घ्यायची आणि मस्त बाहेर कुठेतरी फिरून यावं. अनितालाही तेव्हढाच बदल आणि आपण तिघे सोबत असु. हा विचार मनात आल्याबरोबर आनंदचा थकवा कुठल्याकुठे पळाला आणि त्याने हलकेच अनिताच्या चेहेरयावरची बट बाजुला सारली. त्याला उगाचच वाटु लागले की अनिताही झोपेत हळुच आपल्याकडे बघुन हसतेय...

3 प्रतिसाद्:

Alien said...

Wow... it brought a tear to my eye... I will remember this piece for a long time!!!

Vaidehi Bhave said...

hi रोहिणी,
कमेंटसाठी धन्यवाद. माझ्या blog चा लिंक कोड
चकली

तुमचे लिखाण छान आहे. अशाच छान पोस्ट येउदेत.

Prasad Kulkarni said...

छान्..पण कथा शेवटी-शेवटी घाइत संपवल्या सारखी वाटली..

प्रसाद
http://prawas.wordpress.com