ऊर्मी

नेहेमीप्रमाणे संध्याकाळी रुची खाली पार्क मधे गेली. तिचे डोळे त्यालाच शोधत होते. तिकडे तोही कधिचा आला असावा. त्याचेही लक्ष तिच्या वाटेकडेच होते. दोघांच्या भिरभिरणार्‍या नजरेची भेट झाली आणि क्षणभर आपल्या ह्रुदयाची धडधड बंद पडते की काय असे रुची ला वाटले...

रुची दिल्लीला एका नामांकीत कंपनीत नोकरीला होती पण आधि उच्च शिक्षणाच्या ध्यासामुळे आणि नंतर नोकरीमुळे अजुन तिचे दोनाचे चार झाले नव्हते. तिकडे आई वडिलांची खटपट सुरु होतिच पण रुची कही त्यांना दाद देत नव्हती. 6 महिन्यांपुर्वीच ती कंपनीच्या दिल्ली शाखेत रुजु झाली होती. कंपनीने तिला राहायला एका पॉश सोसायटी मधे फ्लॅट दिला होता. त्याच इमारतीत एक परदेशी तरुण राहायचा. तो रोज संध्याकाळी त्याच्या बाळाला घेउन खाली पार्क मधे यायचा. रुची सुद्धा रोज खाली जायची. पार्क मधली हिरवळ, अवतिभवती सळसळणारी झाडं, खेळणारी बागडणारी मुलं बघितली की तिला कसं प्रसन्न वाटायचं.

एक दिवस शेजारणींशी पार्कमधे गप्पा मारता मारता तिने सहज बघितलं तर तो परदेशी तरुण तिच्याकडेच बघत होता. तशी रुची दिसायला बरी होती. सावळी असली तरी नाकीडोळी रेखीव होती. तिच्या वागण्याबोलण्यात एक प्रकारचा उमदेपणा होता. त्यामुळे तिचे व्यक्तिमत्व अजुनच फुलुन यायचे. कॉलेज मधे ती मुलांमधे बरीच लोकप्रिय होती पण तिने कधि कुणाला भाव दिला नव्हता. पण आज अचानक त्या तरुणाला बघुन तिला काहितरी वेगळं जाणवलं. ती सुद्धा पहिल्या नजरेतच त्या तरुणाकडे आकर्षीत झाली होती. तो तरुण होतापण तसाच कुणाही तरुणीने आकर्षीत व्हावे असा. भरपुर उंची, कसदार बाहु, कमावलेले शरीर, उन्हामुळे रापलेला तांबुस गोरापान रंग, पिंगट केस आणि शांत निळे डोळे. काय नव्हते त्या डोळ्यांत. आणि ती नजर. सारखी रुची ला त्याच्याकडे बघायला परावृत्त करत होती. राहुन राहुन काहितरी कारण काढुन रुची त्या तरुणाकडे बघत होती.


तिकडे त्याचीही अवस्था काही निराळी नव्हती. तो सुद्धा रुचीकडेच बघत होता. दोघेही एकमेकांकडे बघुन केवळ नजरेनेच भारावुन गेले होते. पण रुचीने स्वत:ला आवरले. असे आकर्षीत व्हायला आपण काय टिनेजर आहोत का आणि शिवाय तो बाळाला घेउन आला आहे. एकुण देह्बोलीवरुन ते बाळ त्याचच वाटतय. घरी त्याची बायको पण असेल. तो आपल्याला बघतोय असा आपला उगाच गैरसमज झाला असावा अशि स्वत:च स्वत:ची समजुत काढली. एकवार आजुबाजुला बघुन घेतले. पण हा नजरेचा खेळ कुणाच्याही लक्षात आला नव्हता. तिने हुश्य केले आणि घरी जायला निघाली. ती वळली पण तिला सारखे वाटत होते की तो तरुण अजुनही आपल्यालाच बघतोय. आणि तिने आपला चालण्याचा वेग वाढवला.
(क्रमश:)

मी 12 वीत असताना केबल च्या कोणत्यातरी चॅनेल वर Bewitched ही मालीका यायची.... मी कॉलेजमधुन यायची वेळ आणि ही मालीका सुरु व्हायची वेळ एकच असायची... त्यामुळे घरी आल्यानंतर चा तो अर्धा तास फारच refreshing असायचा. सारखे क्लासेस, अभ्यास, शिक्षकांच्या धमक्या, परीक्षेची दाखवलेली भिती / ताण सगळे ह्या सीरीयल मुळे विसरायला व्हायचे...

मालीकेची नायिका सॅमांथा, ऍड एजेंसी मधे काम करणारा तिचा नवरा डॅरीन आणि सासु ऎंडोरा ह्यांचे मजेशीर संवाद, डॅरीन सारखा बावळट नवरा, ऎंडोरा सारखी खट्याळ सासु आणि मालीकेचा प्राण असलेली सॅमांथा, एकदम मजा यायची ही सीरीयल बघताना.... ( काही एपिसोड्स मात्र कंटाळवाणे होते :) ... पण फारच थोडे ) आणि सॅमांथा ची ती ओठ मुडपुन जादु करायची लकब अगदिच अफलातुन... कितिदा वाटायचं की Maths शिकवणार्‍या मॅडम ला असच ओठ मुडपुन गायब तरी कराव किंवा विद्यार्थी बनवुन आपण तिला शिकवावं :D ...

ही मालीका अमेरीकेत 1964 पासुन 1972 पर्यंत 8 seasons मधे प्रसारीत झाली आणि अफाट लोकप्रिय झाली.... त्यानंतर जगातल्या अनेक भागांत त्या त्या भाषांमधे रुपांतरीत होऊन दाखविल्या गेली.. ( अधिक माहिती येथे उपलब्ध आहे... )


Brida वाचताना मला ह्या मालिकेची आठवण झाली आणि महाजालावर शोध घेण्याचे ठरवले... गम्मत म्हणजे youtube वर ह्याचे बरेचसे भाग आहेत... त्यामुळे सध्ध्या बहुतेक रोजच रात्रि सगळी कामं आटोपली की एखादा एपिसोड बघते आणि मगच झोपते..

ही आहे Season 1 च्या काही एपिसोड्स ची लिस्ट... Happy viewing ....

अमेरीकेप्रमाणे इथेसुद्धा रोजचं काम करायला maid मिळत नाही. आणि मिळालीच तर परवडत नाही :) .... त्यामुळे आम्ही कधितरी महिना दिड महिन्यातुन एकदा maid ला बोलवतो आणि काचेची दारं खिडक्या पुसणे, सगळं घर झाडुन पुसुन स्वच्छ करणे इ. कामे करवुन घेतो.....

काही दिवसांपुर्वी आम्ही अशिच काही कामे करवुन घ्यायला एका maid ला बोलावले... ती आधिसुद्धा दोन तिन दा आमच्याकडे येऊन गेल्यामुळे मी निर्धास्त होते. काय कामे करायची कशी करायची हे तिला ठाऊक होते. त्यामुळे सारख्या तिला सुचना द्य़ायला लागणार नाही म्हणुन मी खुश होते... कारण maid येणार म्हणलं तर मलाच tension येतं :) . ठरल्या वेळेला ती आली आणि कामं करायला सुरुवात केली. इकडल्या बायका जरा हळुबाई असतात. अगदी अलगद अलगद नाजुक साजुक पद्धतिने कामं करतात. ( त्यामुळे जास्त वेळात कमी कामं होतात आणि पैसे तासाप्रमाणे द्य़ायचे असतात हे त्यामागचं गणित :) )

तर त्यादिवशी ही maid जरा जास्तच रेंगाळत होती असे मला वाटले पण मी तिकडे फार काही लक्ष दिले नाही. मधेच पाणी प्यायला स्वयंपाकघरात गेले तर तिथे ही माझे मसाल्यांचे कॅबिनेट धुंडाळत होती. मला बघितले तर म्हणे बरण्या निट लावुन ठेवते आहे.. झालं मी खुश.... नंतर माझ्या लक्षात आले की हिने आपली पर्स आतल्या खोलीत नेउन ठेवली आहे कारण pasaage way मधे, तिच्या नेहेमिच्या जागी तिची पर्स नव्हती जी तिने आल्याआल्या तिथे ठेवली होती. मग मी बघितले तर ही बाई खोलिचे दार लावुन आत होती. दारावर टकटक करुन मी आत गेले तर गडबडीत हातात फडकं घेऊन खिडकी पुसायला लागली आणि तिची पर्स मला तिथेच दिसली. त्यामुळे मला जरा शंका आली पण मी काही बोलले नाही.

थोड्यावेळाने ती दुसर्‍या खोलीत गेली. तेव्हा मी परत त्याच खोलीत गेले. तिची पर्स अजुनही तेथेच होती आणि पर्स ची चेन अर्धवट उघडी होती. खरं सांगायचं तर मला तिची पर्स तपासायची खुप इच्छा होत होती पण दुसरं मन अडवत होतं की असा कसा दुसर्‍यांच्या पर्स ला हात लावायचा मग ती maid ची का असेना.... पर्स तपासु का नको...तपासु का नको शेवटी धडधडत्या मनाने आणि कापर्‍या हाताने मी तिची पर्स बघितली तर लेकीचा खाऊचा डबा मला त्यात दिसला उघडुन बघते तर काय त्यात शिगोशिग गरम मसाला भरला होता. छातीतील धडधड अजुनच वाढली ... तो डबा मी तसाच परत पर्स मधे ठेवला आणि स्वयंपाकघरात गेले. तसाच एक डबा दाखवुन तिला म्हणलं असा अजुन एक डबा होता कुठे गेला तर ती माहिती नाही म्हणत खांदे उडवत निघुन गेली... निट बघते तर काय संध्याकाळच्या जेवणासाठी करून ठेवलेली भाजीसुद्धा गायब झाली होती :) . शेवटी गेली ती एकदाची पण मला मात्र सारखं तिच्या पर्स ला हात लावला म्हणुन अपराधी वाटत होतं. संध्याकाळी नवरा घरी आल्यावर त्याला सगळा झाला प्रकार सांगितला. नवर्‍याने तिला लगेच फोन लावुन विचारले तर सगळं कबुल केलं. पण मला मात्र सारखं तिच्या पर्स ला तिच्या नकळत हात लावल्याचं वाईट वाटत होतं. दोन तीन दिवसांनी तिने डबा परत आणुन दिला पण रिकामा :) .....

लहानपणापासुन, चोरी करू नये, खोटे बोलु नये, दुसर्‍यांच्या वस्तुंना विचारल्याशिवाय हात लावु नये...ह्या आणि अश्याच कितीतरी गोष्टी मनावर बिंबवल्या गेल्या असतात... वय वाढल्यावर वरवर कितीही मुखवटे घातले तरी आत खोलवर कुठेतरी संस्कारांचे हे रोपटे चांगलेच मुळ धरलेले असते..त्यामुळे त्या दिवसानंतर कितीतरी दिवस मलाच अपराधी वाटत होतं आणि मनात सल होती. खरंतर तुम्ही म्हणाल एवढीशी तर गोष्ट आणि किती त्याचा बाऊ करायचा. पण मी मात्र अजुनही तो दिवस आठवला की मलुल होते कारण मला तिच्या पर्स ला हात लावायचा नव्हता. डोक्याचा नुसता भुगा झाला आहे विचार करून...आता तुम्हीच सांगा मी योग्य केले की अयोग्य?

मागचे काही दिवस अतिशय व्यस्त गेलेत. मागच्याच आठवड्यात एक event होता. त्याच्या कल्पनेच्या जन्मापासुन ते , तो event पार पडेपर्यंत प्रत्येक क्षणाला मी साक्षी आहे. बरेच चांगले वाईट अनुभव या दरम्यान आलेत... पण त्याबद्दल परत कधितरी... आधि त्या कल्पनेवर काम करणं, त्याला रंग, रूप, आकार इ. सर्व देणं, ती कल्पना प्रत्यक्षात उतरावी यासाठी अनंत खटपटी करणं ह्यात बरेच दिवस गेलेत.... आणि आज जेव्हा जरा मोकळा वेळ मिळाला तेव्हा लक्षात येतय की गेल्या काही दिवसात किती गोष्टी मी miss केल्या आहेत...

1) चांगलं वाचन करायला जमलं नाही (अगदी blogs सुद्धा )
2) लेकीसोबत मजेत वेळ घालवता आला नाही.
3) चांगला cinema बघितला नाही.
4) मस्त photography करत भटकंती केली नाही .
5) नवीन पाककृती करून बघितली नाही.
6) नवीन चित्र काढली नाहीत.
7) लांब फिरायला गेलो नाही.
8) चवीचवीने निवांत जेवले सुद्धा नाही.
9) Online radio वर classic bollywood ऐकत लोळले नाही :)
10) चॉकलेट चघळत नवर्‍याशी माझ्या वाढणार्‍या वजनावर चर्चा केली नाही :)

बाकी काही अजुन आठवत नाहिये :) ... पण बर्‍याच गोष्टी करायच्या राहुन गेल्या हे मात्र खरयं... कधितरी उगाच वेड्यासारखा विचार करत बसले की क्षणभंगुर आयुष्याची कल्पना येते आणि आपल्याला आवडणार्‍या असंख्य गोष्टी आणि छंद जोपासायच्या आधिच आपली ईतीश्री झाली तर ह्या विचाराने अंगावर शहारा येतो. क़ारण जमेल तसे जमेल तेवढे हे आयुष्य मला भरभरुन जगायचे आहे. अश्यावेळेस मी पट्कन एक चॉकलेट तोंडात टाकुन camera गळ्यात अडकवते आणि लेक आणि तिची pram घेऊन फाटकाबाहेर पडते आणि नकळत मनातल्या रेडीओवर गाणे लागते ' थोडा है थोडे की जरुरत है, जिंदगी फिर भी यहॉं खुबसुरत है...'

भानस च्या cops च्या post वरुन माझ्या बाबतीत घडलेला एक किस्सा आठवला... आधि comment टाकणार होती पण फारच मोठी झाली असती म्हणुन मग ही स्वतंत्र post.

आमचं posting सध्या रशियाला आहे. काही दिवसांपुर्वीची गोष्ट आहे... तर मी एका meeting साठी नवरयाच्या office च्या जवळच गेले होते व परत येताना माझ्याकडे बरच सामान असणार होते म्हणुन नवरा मला घरी सोडुन परत office ला जाणार होता... पण माझी meeting अपेक्षेपेक्षा बरीच लांबली त्यामुळे नवरा सोडायला का कू करु लागला कारण त्याला सुद्धा थोड्या वेळात महत्वाची meeting होती... आधिच रशियन लोकं जरा तिरसट असतात त्यातुन थोड जरी इकडे तिकडे झालं तरी नाराज होतात आणि माझा नवरा पडला वेळेचा अगदी पक्का ! वाट बघणे आणि बघायला लावणे दोन्ही त्याला आवडत नाही. त्यामुळे कसं काय सगळं जमवायचं असा मला प्रश्न पडला होता... शेवटी लेकिचा वास्ता देउन नवरयाला घरी सोडायला राजी केलं...

तर इथे सुद्धा cops असेच कुठे कुठे लपुन बसतात आणि नको त्यवेळी अचानक प्रकट होतात. आणि मग fine झालाच म्हणुन समजा... आणि आम्ही रशियात परदेशी असल्यामुळे fine दुपटी तिपटिने वाढतो... तर असाच एका निर्मनुष्य जागी signal होता. आणि आम्ही वळणार तेवढ्यात तो पिवळा झाला पण घाई असल्यामुळे आणि पिवळाच दिवा असल्यामुळे नवरयाने गाडी वळवली पण ते वळण जरा अवघड होते त्यामुळे तोपर्यंत लाल दिवा लागला होता... झालं अचानक ती cops ची गाडी आमच्यामागे येउ लागली पण आम्ही काही लक्ष दिले नाही म्हणुन मग त्याने आपला भोंगा वाजवायला सुरुवात केली... शेवटी थांबणे भाग होते... ( तेवढ्या वेळात नवरयाने माझ्याकडे एक चिडका कटाक्ष टाकुन घेतला. :) ) तरातरा तो महाकाय आला आमच्या गाडी जवळ. ( हे लोकं नेहेमी असे महाकाय / भिमकाय / प्रचंड कसे काय असतात असा मला नेहेमी प्रश्न पडतो... बहुतेक अश्याच लोकांना cops ची नोकरी मिळत असेल :) ) त्याने आम्हाला गाडीची कागदपत्रे, insurance, वाहन चालकाचा परवाना , आमचे passports अश्या काहिबाही गोष्टी मागितल्या... ते सर्व बघुन झाल्यावर मग त्याची गाडी आली मुद्द्यावर.. तुम्ही signal तोडला आता दंड भरा शिवाय office ला summons पाठवणार ते वेगळे... आणि हे सगळं तो रशियन मधे बडबडु लागला... खरं बघितलं तर आम्ही वळण घेतलं तेव्हा पिवळा दिवा होता त्यामुळे logically आम्ही signal तोडला नव्हता...

तो आम्हाला कायकाय बोलायला लागला ...आम्ही दोघांनी एकमेकांकडे बघितलं आणि सरळ खांदे उडवले... आम्ही त्याला सांगितलं तु रशियन मधे काय बोलतो आहेस हे आम्हाला अजिबात कळत नाहिये, आम्हाला रशियन येत नाही तेव्हा तु इंग्रजी मधे बोल.. जेव्हा की तो काय बोलतो आहे हे एकेक अक्षर आम्हाला कळत होतं... आणि आम्हाला माहिती होतं की रशिया मधे लोकाना इंग्रजी येत नाही...फार थोडे लोकं इंग्रजी जाणतात...

शेवटी आमचे निरागस (:)) चेहरे, मागे car seat मधे झोपलेली छोटी आणि गाडिची लाल नंबर प्लेट बघुन त्याने आम्हाला फक्त ताकिद देउन सोडुन दिलं आणि आम्ही हुश्श्य केलं :)

त्यानंतर मात्र आम्ही कधिही पिवळा दिवा असला तरी गाडी हाकली नाही... आता आम्ही ईमाने इतबारे हिरवा दिवा लागायची वाट बघतो... :)

मागच्याच आठवड्यात Paulo Coelho ह्यांची Brida ही कादंबरी वाचली... आकर्षक विषय, विषयाची संयत मांडणी आणि कुठेही भडकपणा येणार नाही ह्याची घेतलेली काळजी, यांमुळे मला हे पुस्तक आवडलं...

मुळात विषय माझ्या interest चा होता... त्यामुळे मी ही कादंबरी लगेच वाचायला घेतली...

तर ही गोष्ट आहे ब्रिडा नावाच्या एक आयरीश मुलीची जी प्रत्यक्षात एक witch असते. ( witch साठी योग्य मराठी शब्द सापडला नाही... क्षमस्व ! ) अनेक जन्मांपासुन ती Tradition Of The Moon ह्या परंपरेची पायीक असते... पण ह्या गोष्टीतल्या चालु जन्मात, तिला, ती एक Witch आहे हे माहिती नसतं. पण जादु शिकण्याची तिव्र आंतरीक इच्छा आणि वेळोवेळी मिळणारे संकेत आणि तिचा मित्र , तिला Tradition of The Moon ची Witch असल्याच्या संवेदना जागृत करायला मदत करणारी तिची गुरु आणि तिचा 'Soulmate' ह्यांमुळे ती आपले ध्येय गाठण्यात यशस्वी होते.

मुळात ही एक प्रेमकथा आहे... वर मी जे सांगितले आहे ती केवळ पार्श्वभुमी आहे. आणि जास्त सांगुन मी वाचनाचा मजा किरकिरा नाही करणार. तर ज्यांना witch, witchcraft, Traition Of The Moon , Soulmate ह्यांत रस आहे त्यांनी हे पुस्तक जरुर वाचावे. ( हे पुस्तक Relatively नवे आहे त्यामुळे त्याचे free ebook आंतरजालावर उपलब्ध नाही. त्यामुळे त्याची लिंक टाकता न आल्यामुळे वाईट वाटते आहे. असो.. )

किती दिवस झालेत लिहुन.... बरेच महिने उलटले.... पण लीहिण्याची ऊर्मी अजुनही ताजी आहे.... क़ाय नाही मिळालं मला ह्या मधल्या दिवसात... मातृत्वाचं सुख, सहचरयाचा सहवास, समृद्ध करणारे वाचन आणि अनुभव आणि बाळाने नव्याने शिकवलेली सहनशिलता... हे सारे तुमच्यासोबत share करण्यासाठी मी परत आले आहे... आणि विशेष आभार मानते marathiblogs.net वर लिहिणारया सर्व bloggers चे ज्यांच्यामुळे मला परत लिहिण्याची स्फुर्ती मिळाली....( मधल्या काळात लिहीत नसले तरी नियमीत blogs वाचत होते. )

तर आजची पोस्ट आहे माझ्या बाळावर... बाळ कसली बघता बघता 18 महिन्यांची झाली माझी सोनुली... तिच्या जन्मापासुन आजपर्यंत दिवस कसे फु्लपाखरासारखे उडुन गेले कळले सुद्धा नाही.... तिचा पहिला स्पर्श, तिचा पहिला हुंकार, तिच्या जावळाचा सुवास, सारे काही काल घडल्यासारखे वाटते...

आणि आता तर तिच्यामागे पळता पळता नुसती दमछाक होते... कधी restroom मधे स्वयंपाकघरातील भांड्यांची भातुकली मांडलेली असते तर कधी नवीन कपड्यांचा wonder wipe झालेला असतो. कधी देवघरातील देवांना नवीन देवघर मिळतं आणि चपला जोडे सोफ्यावर विराजमान झालेले असतात तर कधी उशी ची sledge झालेली असते... किती खोड्या आणि किती नाटकं आणि परत मनवण्याची हातोटी एवढी की एक बोळकंभर निर्व्याज हसु सुद्धा पुरेसं ठरावं... असं हसुन हात समोर पसरुन स्वारी गळ्यात पडुन बिलगली की राग गेलाच म्हणुन समजा!!

हे सारं काही मी भरभरुन अनुभवते आहे.... कारण मला माहिती आहे की हे दिवस फुलपाखरी असतात रंगीबेरंगी पण पापणी लवायच्या आत भुर्र्कन उडुन जाणारे... आणि त्यांना आठवणिंच्या तंतुत बांधुन ठेवण्यासाठी सुरु असलेली माझी धडपड ...