जगण्याची ...
संवेदनशील आणि भिडस्त मनाने टिपलेले काही बरे वाईट अनुभव,
सामाजिक आणि वैयक्तिक जवाबदारीची पाळेमुळे खोलवर रुजलेल्या डोक्यात
अविरत चाललेले विचारांचे थैमान
आणि माझी सुरु असलेली धडपड!
मोकळे होण्याची!!
मनात साचलेले, दाटलेले share करण्याची...
पण विचारांची श्रीमंती शब्दांपुढे कंगाल ठरते!
समोरच्याला खुप काही सांगायचे असते,
मुखदुर्बळता असतेच आणि आता त्याला शब्ददुर्बळतेचा साज चढतो...
आणि अभिव्यक्तिचे सारे मार्गच खुंटल्यासारखे होतात.
मनात खुप असते पण ते व्यक्त करता येत नाही...
मनाची अक्षरश: कोंडी होते
आणि मग ही अवस्था
असहाय होऊन डोळ्यांतून वाहु लागते!
कोणी वाचु शकेल का मनाच्या पाटीवरली ही अक्षरे,
न उठलेली?
कोणापर्यंत पोहोचु शकतील का ह्या भावना
नि:शब्द आणि अबोल?
तुमच्यासोबत कधी असे होते का हो?
नाहीतर मीच वेडी म्हणायची...
आणि पुन्हा एकदा
एकला चोलो रे!!
