ऊर्मी

मी एकटी एकाकी भावशून्य झाले होते
भावनांचा झाला गुंता गुंत्यात अडकले होते

अदृष्य विकलतेने मती गुंग होत होती
जाणीवाही बोथट झाल्या अस्पृश्य वंचने पोटी

चेतनांचे जागृत गाव निद्रिस्त जाहले होते
सुखस्वप्नांच्या चांदण्याला ग्रहण बधिरतेचे होते

नि:शब्द निस्तब्ध अशी काय अवस्था झाली
डोळ्यात अश्रु एकाकी एकटेच डोलत होते...

दिवस रातिंच्या विरहानंतर
तुज भेटीचा योग घडे
भिरभिर डोळे उरात धडधड
मिलनास मी आतुरले

उत्कंठित मन लाज लाजरे
दृष्टभेट ही हळुच चुकवे
पुन: भेटण्या उत्सुकले
मिलनास मी आतुरले

तव स्पर्शाची ओढ लागता
कोमल तनुला कंप सुटे
नखशिखांत मी मोहरले रे
मिलनास मी आतुरले!

संपता संपेना भय इथले अनामिक
कोळियाने विणले जाळे परि घट्ट किती ही विण

एक स्वच्छंदी पाखरू मौजेत उडे बागडे
अवचित दिसता रेशिम मोहात पडे बापडे

मऊसुत रेशिमावर पडे सूर्यकिरण अलवारं
पाखरास केले काबीज चमके सप्तरंगी ऊनं

त्या रंगीत रेशिमलडीस मोहुन पाखरू गेले
शिरताच रेशिमात त्यासी हे उलगडले

मार्ग आत शिरण्याचा असे इंद्रधनु मृगजळ
सुटकेचा मार्गच नाही केले कितीही यत्न

कोळियाने विणले जाळे पाखरू भुलुनी फसले
आकांत ऐकण्या त्याचा एकांती कोण असे?

संपता संपेना भय इथले अनामिक
कोळियाने विणले जाळे परि घट्ट किती ही विण
परि घट्ट किती ही विण!!

Hmmm... परत तोच प्रश्न... हे असे का होते?

आपल्या अवतीभवती असणारी, ज्यांना आपण आपली म्हणतो अशी 'आपली' माणसं. परिस्थिती, काळ, वेळ, माणसं अनुरूप नसता हक्काने आपल्यावर हक्क गाजवणारी माणसं. विश्वासाने खांद्यावर डोकं ठेवून रडणारी माणसं. आपणही त्यांना तत्परतेने खांदा पुरवतो. आपल्याला जमेल तसे, जमेल त्या पद्धतीने त्यांची समजुत घालतो. नवी दिशा दाखवण्याचा प्रयत्न करतो. नवे जीवन, नव्या मार्गाने जगण्याची उमेद निर्माण करण्याचा प्रयत्न करतो.अशा वेळेस बहुतांशी डोक्यात त्यांचाच विचार असतो की अरे असे केले तर त्याल बरे वाटेल, हे त्याला आवडते, हे त्याल रूचणार, अमुक तमुक केले तर त्याचा mood चांगला होतो इ.इ. अगदी बारीक सारीक बाबतीत ज्यांचा विचार केला जातो, अशी ही आपली माणसं

पण...

कालान्वये परिस्थिती, वेळ, माणसं बदलतात. favourable होऊ शकतात / होतात. तेव्हा ह्या आपल्या माणसांजवळ आपल्यासाठी वेळ नसतो. एकाएकी ते कामात व्यस्त होतात. आधिच्या परिस्थितीतही ते व्यस्त असतातच पण तेव्हा त्यांना सहवासाची गरज असते. नंतर नसते असे नाही पण बहुतेक तिव्रता कमी होते.त्यांना आता आधारासाठी खांद्याची गरज नसते. नवी दिशा स्वत: शोधण्याचे बळ त्यांच्यात आलेले असते. अशा वेळेला आपल्याकडे कळत नकळत दुर्लक्ष होते. पण नेमक्या ह्याच वेळेस त्यांनी आपल्या जवळ असावे असे मला वाटते. शरीराने नाही तर मनाने. मला आजही हात समोर करावासा वाटतो पण अश्रु पुसायला, मदतील नाही तर, पाठीवर कौतुकाची थाप मारायला, आजही खांदा पुरवावासा वाटतो पण त्यांनी रडावे म्हणुन नाही तर श्रांत मनाला विसावा देण्यासाठी. त्यांच्या दु:खात सहभागी झाल्यामुळे त्यांचे सुखाचे दिवस मलाही अनुभवावेसे वाटतात. त्यांच्या आनंदात सहभागी होण्यासाठी माझेही मन आतुर असते.पण जे वाटते ते प्रत्यक्षात होतेच असे नाही.
शेवटी ह्या अंतरीच्याच कळा...

खरचं असे का होते?

तुझ्याविना काढलेले दिवस
अन् राती

माझं तुझ्यावर प्रेम आहे
ह्याचीच देतात पावती

डोक्यात आहे अभ्यास
आणि ह्रुदयात तुझी आठवण

डोळ्यांखाली फिरतोय Corporate Law
आणि मनाला आलयं उधाण

की आता थोडेच दिवसात
तू येणार आहेस ...

अंतरी आजही तुझी याद आहे
डोळ्यांत अश्रु तुझी वाट पाहे

करी मंत्रमुग्ध तो पतंग मनाला
मनही प्रेमज्योतीत मिसळून पाहे

मोराचा केका ठाव घेई जिवाचा
जिवलगास माझ्या हे का न कळावे

अशी साद माझी का मनीतच विरावी
विराणीस प्रतिसाद देउन पाहे

थांब रे चकोरा नको व्याकूळ होऊ
सांत्वनास मेघ हे बरसणार आहे